ما با تری سیمپسون (Terry Simpson) نویسنده گروه سلامت دهان در کاکرین در مورد یک مرور به‌روز شده پیرامون درمان پریودنتیت برای کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت صحبت کردیم. او با تشکر از جاش توئیگ (Josh Twigg)، آمبرینا قریشی (Ambrina Qureshi)، سارا وایلد (Sarah Wild)، ایان نیدلمن (Ian Needleman) و لورا مک‌دونالد (Laura MacDonald)، نتایج این مرور و معنای آن را برای جامعه پژوهشی، همچنین متخصصان پزشکی، پرستاری و دندانپزشکی توضیح میدهد.
- تری، میتوانید درباره این مرور به‌روز شده کاکرین توضیح دهید؟
مرور ما در مورد مطالعاتی که به ارزیابی تاثیر درمان پریودنتیت (بیماری لثه) بر کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت پرداختند، ابتدا در سال ۲۰۱۰ منتشر شد (بر اساس پروتکل منتشر شده در سال ۲۰۰۴) و نخستین‌بار در سال ۲۰۱۵ به‌روز شد. برای بهروزرسانی این مرور در سال ۲۰۲۲، با توجه به حجم انبوه مطالعات در مورد این موضوع و برای توضیح شکاف واضحی که در این پژوهش پدیدار شده، با تمرکز بر دو سؤال کلیدی متفاوت، مطالعه مروری به دو بخش تقسیم شد. این نسخه به‌روز شده به این سوال پاسخ میدهد: چگونه درمان پریودنتیت با مراقبت‌های معمول یا عدم-درمان برای بهبود کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت مقایسه میشود. بخش دوم این نسخه به‌روز شده، رویکردهای مختلف درمان پریودنتیت را برای ارزیابی این‌که استاندارد طلایی برای درمان وجود دارد یا خیر، با یکدیگر مقایسه می‌کند.
بخش نخست نسخه به‌روز شده نشان داد که کنترل گلیسمی (قند خون) در افراد مبتلا به دیابت را میتوان با درمان پریودنتیت بهبود بخشید. به نظر میرسد که بهبود کنترل دیابت با درمان هر نوع پریودنتیت تقریبا معادل آستانه تعیین اثربخشی یک داروی دیابت اضافی باشد - اما بدون عوارض جانبی.
- این یافته برای جامعه پژوهشی چه معنایی دارد؟
برای نخستین‌بار از زمان شروع این مرور، نشان دادیم که جهت مقایسه درمان پریودنتال با عدم-درمان یا مراقبت معمول در افراد مبتلا به دیابت و پریودنتیت، نیازی به انجام کارآزماییهای تصادفی‌‌سازی و کنترل‌شده بیشتر نداریم. میان جمعیت افراد مبتلا به دیابت، این امکان وجود دارد که افراد از طریق درمان پریودنتیت خود، کنترل قند خون را بهبود بخشند، بنابراین توصیه میکنیم که پژوهشها نباید از ارائه درمان پریودنتال به این افراد برای انجام یک مطالعه پژوهشی که بعید است اطلاعات جدیدی به پایه شواهد اضافه کند، خودداری کنند. انجام کارآزماییهایی که رویکردهای مختلف درمان پریودنتال را با هم مقایسه می‌کنند، ممکن است همچنان مفید باشند، در حالی که انجام مطالعات کیفی و ارزیابیهای فرآیندی جهت تعیین بهترین روش برای بهینه‌سازی ارائه درمان موثر پریودنتال در سطح مراقبت‌های اولیه و حمایت از بیماران به منظور بهبود سلامت پریودنتال و شیوههای سلامت دهان و دندان مفید خواهند بود.
- با توجه به روشن بودن شواهد، چه اصلی نیاز به تغییر دارد؟
از آنجایی که درمان پریودنتیت در افراد مبتلا به دیابت، میتواند تاثیر مفیدی بر کنترل متابولیک (سطوح قند خون) داشته باشد، مهم است که ارتباط بهتری بین متخصصان دندانپزشکی و پزشکی که بیماران مبتلا به دیابت و پریودنتیت را مدیریت می‌کنند، برقرار شود، زیرا این امر درمان مناسب را برای به حداقل رساندن خطر عوارض دیابت تسهیل می‌کند. متاسفانه، مسیرهای مراقبتی بین دیابت و سلامت دهان برای اکثر بیماران وجود ندارد. بنابراین، تبیین سیاستها و دستورالعمل‌های مراقبت سلامت برای ایجاد مسیرهای تامین منابع مالی مورد نیاز است.
متخصصان دندانپزشکی باید آگاهی بیشتری در مورد پایش و درمان موثر بیماران دیابتی مبتلا به پریودنتیت داشته باشند. برای انتقال دانش، رفع موانع و اجرای پشتیبانی، باید توسعه حرفهای برای همه کارکنان مراقبت سلامت مرتبط (از جمله متخصصان دیابت، دیگر تیم‌های پزشکی و پرستاری که با بیماران دیابتی سروکار دارند و متخصصان دندانپزشکی) ارائه شود. همکاری با سازمانهایی که اطلاعات و پشتیبانی را برای افراد مبتلا به دیابت و سلامت دهان و دندان ارائه می‌دهند، مفید خواهد بود.
دولت‌ها ممکن است مایل باشند به ارزیابی این موضوع بپردازند که طرح‌های سلامت با بودجه اجتماعی، چگونه به بررسی نیاز به دریافت مراقبت‌های پریودنتال، به ویژه میان افراد مبتلا به دیابت، خواهند پرداخت که پتانسیل بهبودی زیادی را در سلامت و کیفیت زندگی بیماران دارند. نقش متخصصان پریودنتال در ارائه آموزش و مشاوره در مورد ارجاع بیماران برای مدیریت بیشتر جهت حصول اطمینان از توانایی نیروی کار دندانپزشکی در جهت مدیریت این گروه از بیماران با بهترین استاندارد بسیار مهم است.
گروه‌هایی که دستورالعمل‌های مربوط به مدیریت بالینی دیابت یا پریودنتیت را تدوین می‌کنند، باید یافته‌های مرور ما را نیز در توصیه‌های خود بگنجانند تا منابع آموزشی مناسب برای متخصصان و بیماران در دسترس باشد. در بریتانیا، موسسه ملی سلامت و تعالی مراقبت (NICE ؛National Institute for Health and Care Excellence) قبلا این مسئولیت را بر عهده گرفته است.
- متخصصان بالینی شاغل در این زمینه چگونه می‌توانند عملکرد بالینی خود را تغییر دهند؟
متخصصان پزشکی و پرستاری باید از همه بیماران مبتلا به دیابت بپرسند که برای معاینه لثه‌های خود ویزیت دندانپزشکی انجام دادهاند یا خیر، و بر اهمیت سلامت لثه در مدیریت دیابت تاکید کنند. آنها می‌توانند در صورت بروز هرگونه تظاهرات غیر-معمول یا سلامت دهان و دندان ضعیف که در طول غربالگری عمومی شناسایی میشود، بیماران خود را راهنمایی کرده یا به متخصصان دندانپزشکی ارجاع دهند. غربالگری منظم سلامت لثه باید برای همه بیماران، با ارزیابی دقیق کسانی که در معرض خطر پریودنتیت شناسایی شده‌اند، ادامه یابد. اکثر بیماران همچنان برای درمان تحت مراقبت یک دندانپزشک عمومی مناسب هستند. با این حال، افرادی که بیماری لثه شدیدتری دارند و یا بیماری لثه آنها به درمان پاسخ نمی‌دهد، باید در صورت امکان به متخصص (پریودنتیست) ارجاع داده شوند.
متخصصان دندانپزشکی و پزشکی می‌توانند با شواهد مربوط به ارتباط بین پریودنتیت و دیابت آشنا شوند. هر دو حرفه می‌توانند در روند آموزش بیماران در مورد این رابطه کمک کنند. دندانپزشکان می‌توانند در غربالگری دیابت با در نظر گرفتن احتمال ابتلا به دیابت تشخیص داده نشده در بیماران با عوامل خطر (مانند افزایش سن، BMI بالاتر، قومیت غیر سفیدپوست، سابقه خانوادگی دیابت) و وجود پریودنتیت، به ویژه در مواردی که این بیماری وجود دارد، نقش داشته باشند. آنها باید بتوانند بیماران را از گزینه‌های در دسترس برای آزمایش دیابت آگاه کنند.
- راهنمای NHS انگلستان برای ارایه خدمات دندانپزشکی به بیماران دیابتی
- بروشور برنامه اثربخشی درمان بالینی دندان در اسکاتلند دیابت و سلامت دهان شما: پیشگیری از بیماری لثه
- بروشورهای انجمن پریودنتولوژی بریتانیا در مورد سلامت لثه
- آگاهی در مورد سلامت لثه (بروشور بیماران)
- آگاهی در مورد سلامت لثه: متخصصان مراقبت سلامت
سه‌شنبه ۲۸ تیرماه ۱۴۰۱