یک مرور جدید از کاکرین تأیید می‌کند که داروهای ضدافسردگی به‌طور مؤثر علائم اختلال اضطراب فراگیر (generalised anxiety disorder; GAD) را در کارآزمایی‌ها کاهش می‌دهند، اگرچه در مورد استفاده بلندمدت از آن‌ها داده‌های محدودی وجود دارد.
GAD میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان تحت‌تاثیر قرار می‌دهد و با نگرانی بیش از حد در مورد رویدادهای روزمره مشخص می شود. داروهای ضدافسردگی، به‌ویژه مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (selective serotonin reuptake inhibitors; SSRIs) و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین-نوراپی‌نفرین (serotonin‐noradrenaline reuptake inhibitors; SNRIs)، درمان‌های شناخته‌شده‌ای برای GAD هستند که توسط بسیاری از نهادهای ملی از جمله مرکز ملی تعالی سلامت و مراقبت بریتانیا (the UK’s National Institute for Health and Care Excellence) توصیه می‌شود. بااین‌حال، باورهای نادرستی در میان برخی از متخصصان مراقبت های سلامت و بیمارانی که درک نمی‌کنند «ضدافسردگی ها» کاربردهای گسترده‌تری فراتر از افسردگی دارند، باقی مانده است؛ در حالی که این اصطلاح نیز درمیان بسیاری از مردم بدنام (stigma) است.
این مرور ۳۷ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) را با بیش از ۱۲,۰۰۰ شرکت‌کننده که در آن‌ها داروهای ضدافسردگی با دارونما مقایسه شدند، تجزیه‌وتحلیل کرد. بیشتر این کارآزمایی‌ها عمدتاً در کشورهای با درآمد بالا، از جمله ایالات متحده آمریکا و چندین کشور اروپایی، انجام شده و بزرگسالان از هر دو جنس را وارد مطالعه کرده بودند. در اکثر موارد، تعداد زنان شرکت‌کننده اندکی بیشتر بود (~۶۰ ٪)، که بازتابی از شیوع بالینی GAD است.
نتایج نشان داد که داروهای ضدافسردگی در کاهش علائم اضطرابی مؤثرتر از دارونما بوده و میزان پاسخ‌دهی در افرادی که این داروها را مصرف می‌کردند، ۴۱ ٪ بیشتر از کسانی بود که دارونما دریافت کرده بودند. این مرور هیچ تفاوت معناداری در میزان انصراف از مطالعه بین گروه مصرف‌کننده ضدافسردگی و گروه دارونما پیدا نکرد، که نشان می‌دهد این داروها عموماً به‌خوبی تحمل می‌شوند.
«ما شواهد کافی برای تعیین میزان اثربخشی این داروها در بیماران مبتلا به GAD که همزمان دچار سایر اختلالات روانی هستند، نداریم؛ در حالی که این وضعیت در عمل بالینی بسیار رایج‌تر است. بیشتر بیمارانی که من با GAD می‌بینم، به سایر مشکلات روانی نیز مبتلا هستند، بنابراین کارآزمایی‌های آینده باید تأثیر استراتژی‌های درمانی مختلف را بر بیمارانی که چندین اختلال دارند، بررسی کنند.»
این مرور همچنین کمبود داده در مورد اثرات طولانی‌مدت داروهای ضدافسردگی را برجسته می‌کند. بیشتر کارآزمایی‌های وارد‌شده بین ۴ تا ۱۲هفته، بدون پیگیری طولانی‌مدت، به طول انجامیدند.
«باوجوداینکه افراد اغلب این داروها را برای سال‌ها مصرف می‌کنند، ما اطلاعات کافی در مورد فواید و عوارض احتمالی بلندمدت داروهای ضدافسردگی نداریم.» کاترینا کوپکالیک (Katarina Kopcalic)، نویسنده اول این مرور که آن را در دانشگاه وسترن (Western University) انجام داده‌است، می‌گوید: «این حوزه نیازمند بررسی‌های بیشتر در کارآزمایی‌های آینده است.»
با وجود این محدودیت‌ها، این مرور یک پیام روشن ارائه می‌دهد: داروهای ضدافسردگی در مدیریت GAD، به‌ویژه برای بیمارانی که به درمان‌های غیردارویی پاسخ مناسبی نمی‌دهند، مؤثر هستند. بااین‌حال، تحقیقات مستقل و بلندمدت بیشتری لازم است تا تأثیر کامل این داروها، به‌ویژه در بیمارانی که به چندین اختلال مبتلا هستند، بهتر درک شود.
دوشنبه ۶ اسفند ۱۴۰۳