شواهد جدید منتشرشده در کتابخانه کاکرین مزایا و آسیب‌های استفاده از مش مصنوعی را در مقایسه با ترمیم بافت در درمان جراحی پرولاپس واژینال نشان می‌دهد. ترمیم بهتر با مش نیازمند سنجیده شدن دقیق مزایا در برابر خطر بالای آسیب ناشی از آن می‌باشد.
به پادکست خلاصه‌ای از این مرورگوش فرا دهید | سرمقاله سردبیر این مرور را بخوانید
مرور جدید کاکرین شواهدی را خلاصه می‌کند که به یک بحث طولانی در مورد ترمیم پرولاپس واژینال از طریق جراحی می‌پردازد. این شواهد به زنان و جراحان کمک می‌کند تا انتخاب‌های آگاهانه‌تری در مورد درمان جراحی داشته باشند و نیاز به بررسی دقیق مزایا و معایب گرافت (پیوند) مواد مصنوعی را در مقایسه با استفاده از بافت برای ترمیم آناتومی واژن تقویت می‌کند.
پرولاپس (افتادگی) واژینال زمانی رخ می‌دهد که دیواره‌های واژن ضعیف شده و به سمت داخل فرو می‌روند. این موضوع می‌تواند یک اختلال ناراحت‌کننده باشد، زیرا احساس توده یا برآمدگی در پائین واژن وجود دارد که با انجام فعالیت‌های بدنی تشدید می‌شود. این عارضه یک سوم از زنانی که بچه‌دار شده‌اند، همچنین افراد دارای اضافه وزن یا مبتلا به سرفه مزمن را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
بسیاری از زنان به منظور کمک به عملکرد مثانه، روده و عملکرد جنسی، تحت درمان جراحی قرار می‌گیرند. تا دهه ۱۹۹۰، جراحان از تکنیک‌های مختلفی برای ترمیم پرولاپس استفاده می‌کردند؛ این تکنیک‌ها شامل: هیسترکتومی واژینال، برش یا ترمیم عضلات مختلف دیواره‌های واژن بود. به دنبال استفاده موفقیت‌آمیز از نوارها برای جراحی کنترل ادرار و مش برای ترمیم فتق، جراحان بیماری‌های زنان شروع به استفاده از گرافت مواد مصنوعی (به نام مش) برای انجام این جراحی در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ کردند. در چند سال گذشته سوالات زیادی در مورد بی‌خطری کاشت مش مصنوعی مطرح شده است. گزارش‌های متعددی مبنی بر اینکه زنان پس از جراحی مش ترانس‌واژینال از درد و مواجهه با مش رنج می‌برند، ارائه شده است.
یک تیم بین‌المللی از پژوهشگران شواهد حاصل از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده را ارزیابی کردند تا نحوه مقایسه این دو روش جراحی را بررسی کنند. این شواهد، اطلاعات به دست آمده از 37 کارآزمایی با حضور ۴۰۲۳ زن را شامل می‌شد. مش مورد استفاده در بسیاری از مطالعات از سال ۲۰۱۱ از بازار جمع‌آوری شده است. انواع سبک‌تر و جدیدتر مش‌های دائمی ترانس‌واژینال که هنوز در دسترس هستند، در یک مطالعه تصادفی‌سازی شده ارزیابی نشده‌اند.
مرور کاکرین نشان داد، ابعاد کلی این مزیت که مش دائمی ترانس‌واژینال احتمالاً خطر آگاهی زنان از پرولاپس را در مقایسه با ترمیم بافت کاهش می‌دهد، کم است. بر اساس آنالیز آنها، ۱۹% از زنانی که تحت ترمیم بافت اصلی قرار گرفتند، در مقایسه با ۱۲% از زنانی که ترمیم مش دائمی داشتند، متعاقباً از پرولاپس آگاه بودند. این داده‌ها از مطالعاتی به دست آمده که زنان را در دوره‌های بین ۱ تا ۳ سال پیگیری کردند. با این حال، برخی مشکلات عمده در مورد استفاده از مش ترانس‌واژینال دائمی گزارش شده است. میانگین نرخ عمل مجدد برای پرولاپس، بی‌اختیاری ادرار یا مواجهه با مش پس از ترمیم مش ۱۱% بود، در مقایسه با حدود ۵% از زنانی که ترمیم بافت داشتند.
مش دائمی همچنین با نرخ بالاتر آسیب مثانه نسبت به ترمیم بافت، و نرخ بالاتر بی‌اختیاری استرسی همراه است. در تمام مطالعات، ۸% از زنانی که مش کاشته بودند، به جراحی مجدد نیاز داشتند. در اسکاتلند، وزیر بهداشت از بیمارستان‌ها خواست که انجام جراحی مش را تا زمانی که شواهد بیشتری در دسترس قرار گیرد، به حالت تعلیق در آوردند. یک مرور مستقل و کوتاه‌مدت اسکاتلندی در سال ۲۰۱۵ گزارشی ارائه کرد و نگرانی خود را در مورد اثربخشی و عوارض جانبی مربوط به مش ترانس‌واژینال برای جراحی پرولاپس ابراز کرد. گزارش Accident Compensation Commission در نیوزلند در سال ۲۰۱۵، تشکیل پایگاه ثبت چند سازمانی را به عنوان ابزاری برای ردیابی عوارض مرتبط توصیه کرد.
پروفسور کریس ماهر (Maher (Chris از دانشگاه کوئینزلند (Queensland)، بریزبن (Brisbane)، نویسنده اصلی مرور کاکرین اظهار داشت: «این یک مرور بسیار مهم است که زنان را در مورد گزینه‌های جراحی موجود برای درمان این وضعیت ناتوان‌کننده آگاه می‌کند». «این مرور شواهد مربوط به اثربخشی این رویکردها و عوارض آنها را خلاصه می‌کند. اطلاعات بیشتری را در اختیار زنان قرار می‌دهد تا انتخابی آگاهانه در مورد بهترین روش درمانی داشته باشند.»
یکی از نویسندگان، کورینا کریستمن اشمید(Corinna Christmann-Schmid) افزود: «این شواهد بر نیاز به ایجاد تعادل بین آسیب‌های بالقوه در برابر مزایای بالقوه جراحی تأکید می‌کند. از هر ۱۲ زنی که دارای مش هستند، ۱ نفر برای مواجهه با مش نیاز به جراحی مجدد دارد، و ما انتظار داریم در مقایسه با ترمیم بافت بدون مش، ۷% بیشتر از زنان موفقیت ذهنی را تجربه کنند.» زنان و جراحان آنها باید هنگام بررسی جراحی درباره این مزایا و مضرات صحبت کنند. این امر به طور ویژه‌ای مهم است، زیرا مش‌های مورد استفاده در حال حاضر ممکن است با مش‌هایی که در مطالعات استفاده شده، متفاوت باشد.
پروفسور زنان و زایمان از دانشگاه اوکلند (Auckland)، سیندی فارکور (Cindy Farquhar) اظهار داشت: «متخصص زنان باید نسبت به پذیرش نوآوری‌های جدیدی که به‌طور کامل توسط کارآزمایی‌های بالینی ارزیابی نشده‌اند، محتاط باشند. این امر به طور ویژه‌ای اهمیت دارد زیرا بسیاری از دستگاه‌های جراحی نیازی به تاییدیه‌های نظارتی FDA یا سازمان‌های مشابه ندارند.»
شنبه ۱۸ شهریورماه ۱۴۰۲