مداخلاتی که کارکنان بخش مراقبتهای سلامت را به صورت فردی و به منظور کاهش استرس ناشی از کار هدف قرار می‌دهند ممکن است منجر به بهبود نحوه مقابله افراد با استرس تا یک سال بعد شود. یافته‌های مرور کاکرین مبتنی بر آخرین شواهد موجود و بر اساس نتیجه‌گیری‌های مرور قبلی در سال ۲۰۱۵ است، این مرور شواهدی با کیفیت پائین یافت که نشان می‌داد مداخلاتی مانند آموزش شناختی-رفتاری (CBT)، آرام‌سازی ذهنی و جسمی، بهتر از عدم مداخله هستند.
محققان ۱۱۷ مطالعه را در مورد تاثیرات مداخلات مختلف بر کاهش استرس در مرور فعلی وارد کردند که ۸۹ مورد آنها جدید بودند. این ۸۹ مطالعه بین سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۲۲ منتشر شده‌اند. در مجموع تعداد ۱۱,۱۱۹ کارمند بخش مراقبتهای سلامت در سراسر جهان به طور تصادفی به دریافت مداخلات مختلف اختصاص یافتند ، و استرس آنها با استفاده از پرسشنامه‌هایی که نشانه‌های استرس را در کوتاه‌مدت (تا سه ماه پس از پایان مداخله) ، میان‌مدت (بین سه تا ۱۲ ماه) و طولانی‌مدت (پیگیری بیش از یک سال) اندازه‌گیری می‌کردند، ارزیابی شد.
این مرورکاکرین، با همکاری کارشناسان مستقل و بین‌المللی، مداخلاتی را در سطح فردی در کارکنان مراقبتهای سلامت بررسی کرد که کانون توجه آنها بر تجربه استرس یا دوری از تجربه استرس متمرکز بود. راهبردهای متمرکز بر استرس شامل CBT و آموزش مهارت‌های جرات‌ورزی (assertiveness) ، مقابله و ارتباط بود. مداخلاتی که بر دوری از استرس متمرکز بودند شامل آرام‌سازی، مراقبه، ذهن آگاهی، ورزش‌هایی مانند یوگا و تای چی (Tai chi)، ماساژ، طب سوزنی و گوش دادن به موسیقی بود. پژوهشگران می‌خواستند بدانند که انواع مختلف مداخلات در کاهش استرس بهتر از عدم مداخله بودند یا خیر.
کارکنان بخش مراقبتهای سلامت در این مطالعات سطوح پائین تا متوسطی از استرس و فرسودگی شغلی را تجربه می‌کردند که می‌تواند منجر به نشانه‌های فیزیکی مانند سردرد، تنش عضلانی یا درد شود، از سوی دیگر نشانه‌های ذهنی مانند افسردگی، اضطراب، اختلال در تمرکز و مشکلات عاطفی و تعاملاتی را در پی دارد.
سیسکی تامینگا ((Sietske Tamminga، استادیار سلامت عمومی و شغلی در مرکز پزشکی دانشگاه آمستردام، آمستردام-هلند، که این پژوهش را هدایت کرد، گفت: «کارکنان بخش مراقبت سلامت اغلب با موقعیت‌های استرس‌زا و هیجانی در مراقبت از بیمار، رنج‌های انسانی، و فشار ناشی از تعامل با بیماران، اعضای خانواده و کارفرمایان و هم‌چنین تقاضاهای کاری بالا و ساعات کاری طولانی دست وپنجه نرم می‌کنند.
«ما دریافتیم که کارکنان بخش مراقبتهای سلامت ممکن است بتوانند با اعمال مداخلاتی در سطح فردی مانند آموزش شناختی-رفتاری، ورزش یا گوش دادن به موسیقی استرس خود را کاهش دهند. این ممکن است برای خود کارکنان بخش مراقبتهای سلامت و بیمارانی که از آنها مراقبت می‌کنند و سازمان‌هایی که برای آنها کار می‌کنند، نیز مفید باشد. این تاثیر ممکن است تا یک سال ادامه داشته باشد، ترکیبی از مداخلات نیز ممکن است حداقل در کوتاه‌مدت مفید باشند. کارفرمایان نباید در تسهیل ارائه طیف وسیعی از مداخلات استرس برای کارکنان خود تعلل کنند. تاثیرات طولانی‌مدت مداخلات مدیریت استرس هم‌چنان ناشناخته باقی مانده است.»
پژوهشگران می‌گویند که مطالعات بزرگ‌تر و با کیفیت بهتر برای بررسی تاثیرات کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت مداخلات در سطح فردی به منظور افزایش قطعیت شواهد مورد نیاز است.
محدودیت‌های پژوهش عبارتند از: تخمین تاثیرات مداخلات مدیریت استرس در سطح فردی ممکن است به دلیل عدم کورسازی شرکت‌کنندگان در مطالعات وارد شده، دچار سوگیری شده باشد؛ بسیاری از مطالعات کوچک بودند؛ و مطالعات بسیار کمی بر روی عوامل خاصی که می‌تواند باعث ایجاد استرس در محل کار شود، متمرکز شده بودند.
مطالعات گزارش داده‌اند که بین ۳۰% تا ۷۰% از پزشکان و پرستاران و ۵۶% از متخصصان بیهوشی نشانه‌های فرسودگی شغلی ناشی از کار را تجربه می‌کنند. پژوهش‌های قبلی بر روی نوع خاصی از مداخله در گروه‌های خاصی از کارکنان بخش مراقبتهای سلامت متمرکز شده بود. نویسندگان این مرور کاکرین می‌نویسند: «تا جایی که ما می‌دانیم، هیچ مرور به‌روز شده‌ای وجود ندارد که اثربخشی انواع مختلف مداخلات در سطح فردی را با هدف کاهش استرس در کارکنان بخش‌های مختلف مراقبتهای سلامت بررسی کند تا یک مرور اجمالی کامل‌تر ارائه دهد.»
دکترتامینگا به این نتیجه رسید که: «در حال حاضر به دلیل نرخ بالای ترک شغلی کارکنان (turnover)، با کمبود کارکنان در بخش مراقبتهای سلامت مواجه هستیم و پیشگیری موثر از استرس و فرسودگی شغلی، ممکن است به جبران این کمبود کمک کند.»
- اعمال مداخلات در سطح فردی برای کاهش استرس شغلی در کارکنان بخش مراقبتهای سلامت را بخوانید
- انتشارات مطبوعاتی به زبان مالایی را ببینید
جمعه ۲ تیرماه ۱۴۰۲